UBEZPIECZENIE ZDROWOTNE ZE ŚRODKÓW PUBLICZNYCH
Podstawa prawna: art. 2 ust. 1 pkt 2, art.7 ust. 2 i 3, art. 54 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na zasadach określonych w ustawie mają prawo obywatele polscy mieszkający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy nie są objęci powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym, zaś ich dochód nie przekracza kryterium dochodowego, tj. 776,00 zł dla osoby samotnie gospodarującej lub 600,00 zł dla osoby w rodzinie.
Decyzja o ustaleniu prawa do świadczeń z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wydawana jest na wniosek zainteresowanego, a w wypadku stanu nagłego – na wniosek świadczeniodawcy udzielającego świadczenia opieki zdrowotnej złożony niezwłocznie po udzieleniu świadczenia. Postępowanie może być również wszczęte z urzędu lub na wniosek właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Po wpłynięciu wniosku pracownik socjalny przeprowadza rodzinny wywiad środowiskowy w celu ustalenia sytuacji dochodowej i majątkowej wnioskodawcy oraz braku dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową wnioskodawcy lub jego rodziny. Po zebraniu niezbędnej dokumentacji wydaje się decyzję o przyznaniu bądź odmowie przyznania świadczenia.
Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej przysługuje przez okres 90 dni od dnia określonego w decyzji, którym jest dzień złożenia wniosku, a w przypadku udzielania świadczeń w stanie nagłym – dzień udzielenia świadczenia, chyba że w tym okresie świadczeniobiorca zostanie objęty ubezpieczeniem zdrowotnym. Świadczeniobiorca jest obowiązany niezwłocznie poinformować organ, który wydał decyzję o każdej zmianie w sytuacji dochodowej lub majątkowej oraz objęciu ubezpieczeniem zdrowotnym.